[سوره ٨١ (التكوير): آیه شماره ١ الی ١۴ ]
٨١ \ ٠ بنام خداوند بخشاينده مهربان
81\1 آن گاه كه آفتاب در هم پيچيده شود ( ١ ) 81\2 و آن گاه كه ستاره‌ها فرو ريزند ( ٢ ) 81\3 و آن گاه كه كوه‌ها روان شوند ( ٣ ) 81\4 و آن گاه كه شتران آبستن بار نهند ( ۴ ) 81\5 و آن گاه كه وحوش حشر كرده شوند ( ۵ ) 81\6 و آن گاه كه درياها پر كرده شوند ( ۶ ) 81\7 و آن گاه كه نفسها جفت كرده شوند ( ٧ ) 81\8 و آن گاه دختران در گور كرده پرسيده شوند ( ٨ ) 81\9 كه بچه گناه كشته شدند ( ٩ ) 81\10 و آن گاه كه نامه‌ها گشوده شوند ( ١٠ ) 81\11 و آن گاه كه آسمان كنده شود ( ١١ ) 81\12 و آن گاه كه دوزخ افروخته شود ( ١٢ ) 81\13 و آن گاه كه بهشت نزديك كرده شود ( ١٣ ) 81\14 داند هر نفسى آنچه را حاضر ساخته ( ١۴ )
چون شود پيچيده در هم آفتاب تيره گردد عالم پر انقلاب
تيره گردند و سياه استارگان كوه‌ها گردد ز جاى خود روان
ناقه‌هاى حمل مى‌برداشته مى‌شوند آنكه فرو بگذاشته
يا معطل گردد از بارش دگر ابرها كابست باشد بر مطر
جمع كرده جمله يك جا مى‌شوند مر وحوشى كه پراكنده بوند
بحرها آن گاه گردد جمله پر اندران نى آب مى‌ماند نه در
نفسها را آن زمان سازند جفت با عملهايى كه بودش در نهفت
يا برانگيزند با امثال او نفسها را گر بود بد ور نكو
مى‌شود پرسيده آن دم در حضور دختران را كه شده زنده بگور
بر كدامين جرم كاو كشته شده وانكه او را كشته مسئول آمده
كه تو اين مؤووده را بر بيگناه زنده اندر گور كردى از چه راه
من پناه از هر بدى جويم برب خاصه زان كايد حق از وى در غضب
وان بود دور از خصال آدمى خصلت ديو و دد است آن خود همى
مناجات
اى خدا ز افعال ديو دل سياه بر جناب خود صفى را ده پناه
گر تو خواهى آدمى را در كنى باب دانش را برويش سد كنى
بل ز ديو او را كنى بدبخت‌تر هم ز ما رو اژدها دل سخت‌تر
وان نباشد اى مسبب بى‌سبب پس پناه از آن سبب گيرم برب
مار و افعى بچۀ خود كى كشد اينقدر آرد ز دانايى رشد
حق بپرسد زو كه اى بدبخت كور از چه كردى زنده دختر را بگور
جملگى پيچيده گردد نامه‌ها از عملها اندران هنگامه‌ها
آسمان بر كنده آن دم ز امر اوست بر كنند آن سان كه از مذبوح پوست
دوزخ آن ساعت شود افروخته هم ز اهل شرك و ظلم اندوخته
مى‌شود نزديك واندم كه بهشت بر هر آن صافى دل روشن سرشت
مى‌بداند نفس هر كس از بشر آنچه حاضر كرده است از خير و شر
[سوره ٨١ (التكوير): آیه شماره ١۵ الی ٢٩ ]
81\15 پس سوگند ياد نميكنم پس رونده ( ١۵ ) 81\16 سير كننده پنهان شونده‌اند ( ١۶ ) 81\17 و شب چون پشت كند ( ١٧ ) 81\18 و صبح چون پديد آيد ( ١٨ ) 81\19 كه آن هر آينه سخن فرستاده‌ايست گرامى ( ١٩ ) 81\20 صاحب تواناى نزد خداوند عرش با منزلت ( ٢٠ ) 81\21 فرمان برده پس امينست ( ٢١ ) 81\22 و نيست صاحب شما ديوانه ( ٢٢ ) 81\23 و بتحقيق ديد او را در افق روشن ( ٢٣ ) 81\24 و نيست او در غيب بخيل ( ٢۴ ) 81\25 و نباشد سخن شيطان رانده شده ( ٢۵ )81\26 پس كجا ميروند ( ٢۶ ) 81\27 نيست آن مگر پندى مر جهانيان را ( ٢٧ ) 81\28 مر آن كسى را خواست از شما كه مستقيم شود ( ٢٨ ) ٨١ \ ٢٩ و
نخواهيد مگر آنكه خواهد خدا كه پروردگار عالميانست ( ٢٩ )
پس خورم سوگند بر استارگان آن رجوع آرندگان بر آسمان
بار ديگر ميكنند آنها اياب بعد پنهانى بنور آفتاب
هم بشب سوگند كان آيد چو بيش ميكند تاريك عالم را بخويش
هم بصبح آن گاه كه چون دم زند عالم و آفاق را روشن كند
كه بود قرآن كلامى دلپسند قول بفرستادۀ بس ارجمند
بس توانا عند ذى العرش مكين هم مطاع اندر ملايك هم امين
جبرئيل آورده يعنى اين كلام بر رسول از جانب رب الانام
نيست مجنون صاحب و يار شما آن چنان كه هست پندار شما
ديد مر جبريل را وين ابين است در كنار آسمان كه روشن است
نيست پيغمبر بخلق حق بخيل زانچه بروى شد نهان وحى جليل
رمز معنى تا نياموزد بكس وحى علام الغيوب اينست و بس
هم نه قرآن قول ديو رانده است كه بر او از استراقى خوانده است
بر كجا پس مى‌رويد آيا شما مى‌كنيد اعراض زين يعنى چرا
نيست قرآن عالمين را جز كه پند جز شرافت با رسول ارجمند
مر كسى را كاستقامت خواهد او جز چنين كى برد كس زين مشك بو
مى‌نخواهيد استقامت را شما جز كه آن را بر شما خواهد خدا
كاو بود پروردگار عالمين هر كرا او خواهد آيد سوى دين
تا كرا او خواهد اين امرى خفى است سرّ خلق از غير خالق مختفى است